ورمزآباد، روستایی از توابع بخش دودانگه شهرستان ساری در استان مازندران است. این روستا در منطقه فریم قرار داشته و براساس آخرین سرشماری مرکز آمار ایران که در سال ۱۳۸۵ صورت گرفته، جمعیت آن ۱۳۴نفر (۴۱خانوار) بوده ‌است. بنابر سرشماری مرکز آمار ایران، جمعیت بخش دودانگه شهرستان ساری در سال ۱۳۸۵ برابر با ۸۴۶۹ نفر بوده است. مردم ورمزآباد مسلمان و پیرو مذهب شیعه دوازده‌امامی می‌باشند. زبان عمده مردم تا دوره صفویان فقط زبان تبری)مازندرانی( بود ولی با از بین رفتن سلسله باوندیان که حامی زبان تبری بود این زبان از رسمیت افتاد و خویشاوند نزدیک آن زبان فارسی جایگزین آن شد. تا قبل از سقوط باوندیان زبان مازندرانی با خط پهلوی نگاشته می‌شد و هنوز هم در گنبد لاجیم یا رسکت نمونه آن موجود است. ولی امروزه مردمان این دیار به همان زبان مازنی یا تبری سخن میگویند. غذاهای سنتی: غذاهای سنتی ورمزآباد شامل تِلی آش (نوعی آش رشته)، اَنجه آش (آش حاوی گنم کوبیده یا همان اَنجه) تِرشی آش (آش ترشی)، دوو آش (آش دوغ)، نازخاتون ، کی پلا (کدو پلو)، چاشنی ساک، ماهی شکم پر و مرغ شکم پر می شود. همچنین به دلیل استفاده از، فسنجان و خورش آلوی طعمی متفاوت و ملس دارند. همچنین حلواها و مرباها و شربت‌های مختلفی از جمله دِشو (مثل خاروِندی دشو) و هَلی ترشی، گندم آرد حِلوا، دونه آرد حِلوا، هَلی کوتِنی در منطقه مورد استفاده قرارمی‌گیرد. از میوه ها و سبزیجات این روستای سرسبز میتوان از انواع تِلکا، گردو، ازگیل (کاندس یا کِنس)، ولیک (سیو ولیک و سِرخ ولیک)، گلابی، خاروندی، توت، سِتی، سیب محلی، تمشک وحشی، توت فرنگی وحشی (سِمره)، زردکیجا (نوعی قارچ‌خوراکی)، گزنه و کدو و ... این روستا از قسمت شمال به شالیزار های معروف به هزار جریب و روستای علی آباد، از قسمت جنوب به جنگلهای بولا و رشته کوه البرز، از قسمت غرب به روستای سیاهدشت و از قسمت شرق به روستای دینه سر متصل است. ساکنین روستای ورمزآباد اکثرا کهنسال می باشند و شغل آنها کشاورزی ( گندم ، جو ، برنج )، دامداری و باغداری بوده و برخی از محصولات مانند سیب زمینی ، سیر ، صیفی جات و سبزیجات نیز کشت می کنند. آب شرب روستا از قلقل چشمه واقع در جنگل روستای خرم آباد واقع در شرق روستای ورمزآباد، لوله کشی بوده و تامین می گردد. ورمزآباد در گذشته یکی از مراکز علمی پایه بوده و روستاییان از مناطق همجوار به این روستا آمده و از محضر معلمان کسب علم می کردند.حضور یک روحانی، چند دکتر و مهندس ،تعداد کثیری با تحصیلات کارشناسی و سایر مدارک دانشگاهی ،از این روستای کوچک نشان دهنده گرایش به علم در جوانان می باشد اما اکنون به خاطر مهاجرت مردم این روستا به شهر و کم توجهی مسولان به این روستا تنها دبستان ابتدایی این روستا خالی از دانش آموز می باشد اما این فرهنگ همچنان باقی بوده و اکثر جوانان روستا تحصیلکرده می باشند. سه تن از فرزندان این روستا به نامهای محمدابراهیم کاظمی (برادر روحانی عزیز حاج علیرضا کاظمی)، مرتضی وفایی و غلامرضا فضلی زاده در طی جنگ تحمیلی به شهادت رسیدند که نشانه ای از آرمان خواهی و وطن پرستی مردمان غیور این روستا میباشد.