حاجی فیروز یا حاجی پیروز منادی سنتی نوروز است که در روزهای نزدیک به نوروز در کوچه‌ها و خیابان‌های ایران ظاهر می‌شود. حاجی فیروز مردی است لاغراندام با چهره ی سیاه کرده و لباسی به رنگ قرمز ، همراه با کلاه دوکی شکل قرمز که دایره و دنبکی به دست می‌گیرد و به خیابان می‌آید و با خواندن شعرهای ضربی به رقص و شیرین‌کاری می‌پردازد. . مردم از هر سنی دور او جمع می‌شوند و همراه با او شادی می‌کنند. گفته می‌شود که سیاهی رخساره وی، نمونه‌ای است که در دیگر آیین‌های نمایشی ایران در فصل زمستان نیز دیده می‌شود.. در اینجا سیاهی نماد سرما و شب‌های بلند و سرد زمستان است متن برخی از شعرهای حاجی فیروز به اینصورت است : حاجی فیروزه، سالی یه روزه، همه می‌‌دونن، منم می‌‌دونم، عید نوروزه. یا : ارباب خودم سلام علیکم، ارباب خودم سر تو بالا کن، ارباب خودم منو نیگا کن، ارباب خودم لطفی به ما کن. ارباب خودم بزبز قندی، ارباب خودم چرا نمی‌خندی؟ ویا: بشکن بشکنه بشکن، من نمی‌شکنم بشکن، اینجا بشکنم یار گله داره، اونجا بشکنم یار گله داره! این سیاه بیچاره چقد حوصله داره