بقعه متبرك شاهزاده حسین فرزند بلافصل امام رضا (ع) – متوفای 201 هـ . ق – از قرن سوم به بعد همواره زیارتگاه مردم بوده و از همان روزگار تاكنون آرامگاه بسیاری از دانشمندان، سخنوران و بزرگان شهر است. گزارش عبد الجلیل قزوینی در قرن ششم گویای احترام فوق العاده ای است كه اهالی شهر به این آرامگاه داشته اند : " اهل قزوین –شیعه و سنی – به تقرب به زیارت ابوعبدا... الحسین بن رضا می روند ..." . بنای شكوهمند آن در حمله مغول و كشمكش های دوره صفوی آسیب كلی دیده و بازسازی شده و به جز ضریح نفیس چوبی كه از شاهكارهای بی نظیر منبت كاری و گره چینی مجوف محسوب می شود و از سال 806 هجری باقی مانده، بقیه بنا از آثار صفوی ( شاه طهماسب و شاه صفی ) و قاجار ( ناصرالدین شاه ) است. صحن امامزاده دارای دو در ورودی اصلی شمالی و جنوبی و دو در فرعی شرقی و غربی است. آستانه سردر شمالی توسط سعدالسلطنه – فرماندار قزوین در زمان ناصرالدین شاه – بازسازی شده و نقوش هندسی، تزیینات كاشی هشتی زیبای ورودی، درهای بلند وشش مناره كوچك بر فراز آن، تشخص ویژه ای به بنا بخشیده است. صحن بزرگ امامزاده كه با 52 ایوانچه گرداگرد بقعه را فراگرفته نمونه اعلای هنر كاشیكاری و معماری دوره قاجار است. در جهات چهارگانه حرم، چهار در قرار دارد كه درهای شرقی و غربی فاقد تزیینات چشمگیر ، درِ جنوبی خاتم كاری و درِ شمالی از آثار دوره شاه طهماسب صفوی است كه با منبت كاری زیبایی تزیین شده و كتیبه ای به تاریخ 967 هـ . ق دارد.عمارت بقعه كه در وسط صحن قرارگرفته ، شش گوشه و مزیّن به آئینه كاری با طرح جقّه بتّه و قابسازی هایی بیضوی از گچبری و كاشی كاری نفیس است. دو نگاره دیواری از نقاشان قاجاری در حرم مطهر و كتیبه هایی از خوشنویسان آن دوره در چهار رواق كوچك پیرامون حرم خودنمایی می كند. سقاخانه هشت ضلعی نسبتا“ بزرگی نیز در روبروی بقعه قرار دارد كه بر شكوه بنا افزوده است. طرح خاص سر در ایوان اصلی و نوع كیفیت تزیینات و فضاهای داخلی ـ بخصوص سقف ـ رسمی بندی فضای داخلی گنبد خانه و تزیینات گچبری همراه با آیینه كاری آن، ارتفاع گرفتن پوش بالایی گنبد با تزیینات كاشی به منظور تظاهر بیشتر بنا از فاصله های دور، نفاست درها و ضریح و …. از ویژگی های مهم بقعه شاهزاده حسین (ع) به شمار می رود.