علی اسفندیاری معروف به نیما یوشیج شاعر بزرگ تبرستانی و بنیانگذار شعر نو در ادبیات ایران و پدر شعر نو فارسی است. نیما در سال ۱۲۷۴ هجری شمسی درروستای یوش از توابع بخش بلده شهرستان نور به دنیا آمد. پدرش ابراهیم‌خان اعظام‌السلطنه متعلق به خانواده‌ای قدیمی مازندران بود و به کشاورزی و گله‌داری مشغول بود. پدر نیما زندگی روستایی، تیراندازی و اسب‌سواری را به وی آموخت. 12 ساله بود که به همراه خانواده تهران رفت و در مدرسه عالی سن لویی مشغول تحصیل شد. در مدرسه از بچه‌ها کناره‌گیری می‌کرد و به گفته خود نیما با یکی از دوستانش مدام از مدرسه فرار می‌کرد و پس از مدتی با تشویق یکی از معلم‌هایش به نام نظام وفا به شعر گفتن مشغول گشت و در همان زمان با زبان فرانسه آشنایی یافت و شعر گفتن به سبک خراسانی را شروع کرد. پس از پایان تحصیلات در مدرسه سن‌لویی نیما در وزارت دارایی مشغول کار شد. اما پس از مدتی این کار را مطابق میل خود نیافت و آن را رها کرد. نیما با شعر بلند و تاثیرگذار افسانه که مانیفست شعر نو فارسی به شمار می آید در فضای بی جنبش شعر معاصر ایران انقلاب بزرگی به پا کرد . او آگاهانه همه بنیادها و ساختارهای شعر کهن فارسی را به چالش کشید و روحی نو و پویا به ادبیات کشورش نهاد گرچه در این راه سختی های بسیار کشید و مخالفت های بسیار دید . تمام جریان‌های اصلی شعر معاصر فارسی مدیون این انقلاب و تحولی هستند که نیما مبدع آن بود. بسیاری از شاعران و منتقدان معاصر، اشعار نیما را نمادین می‌دانند و او را هم‌پایه‌ی شاعران سمبولیست به نام جهان می‌دانند. نیما یوشیج همچنین اشعاری به زبان مازندرانی دارد که با نام روجا چاپ شده‌است.