یکی از آیین‌های ویژه شب یلدا در استان خراسان جنوبی برگزاری مراسم 'کف زدن' است . «كف» نوعى شیرینى است كه با «زدنِ» آب «چوبك» و شیرین كردن آن به دست مى‏آید . برای تهیه این شیرینی محلی مقدارى «چوبك» یا «بیخ» ( كه ریشه نوعی گیاه صحرایی است ) را كوبیده و چند بار در آب می ‏جوشانند و چون این آب تلخ است ، آن را عوض می‌كنند و مجدداً مى‏جوشانند . این كار را آنقدر تكرار مى‏كنند كه تلخی آب گرفته شود و هیچ طعمى نداشته باشد . این آب را مى‏گذارند سرد شود ، انگاه آن را در ظرف بزرگی كه بهتر است تغار سفالی باشد ، مى‏ریزند . مردان و جوانان فامیل با دسته‌ای از چوب‌های نازک درخت انار به نام « دسته گز» این مایع را آنقدر هم می‌زنند تا به صورت کف درآید ، البته این کار باید در محیط سرد صورت گیرد و معمولا هم زدن با آهنگ خاصی ادامه می‌یابد تا «كف» سفت شود . آنگاه مقدارى شیره انگور یا شیره شكر و یا پودر شكر را به تدریج به آن اضافه می‌كنند و زدن كف را ادامه مى‏دهند تا خوب مخلوط شود و «كف» شیرین گردد . وقتى كه «كف» از هر جهت آماده شد آن را در ظرف هایى مى‏كشند و روى آن را مغز كوبیده گردو ، بادام ، پسته و تخم رازیانه ( بادیان) مى‏پاشند و با سرانگشت آن را مى‏خورند . «كفى» كه بدین سان به دست مى‏آید خوراكىِ شیرین ، لذیذ ، مطبوع ، معطّر و خوشگوارى است كه مقدار زیادى از آن را مى‏توان خورد . قبل از آن كه «كف» را شیرین كنند ؛ براى شوخى و تفریح گاهى مقدارى از آن را به سر و صورت یكدیگر مى‏مالند و چون این كف رنگ و طعم و بویى ندارد؛ آزارى به كسى نمى‏رساند . این عمل باعث خنده و موجبى براى تفریح است . گاهی نیز در شبهای برفی برای شگون مقداری از كف را روی برف ها می ریزند. «كف زدن» از سرگرمى‏هاى بسیار زیبا و خوشمزه زمستان به خصوص شب چلّه یا یلدا است که معمولا در بین همه مردم استان خراسان جنوبی وجود دارد ، اما در روستاها که هوا سردتر است ، مردم بیشتر کف می‌زنند و حتی کف را برای همسایگان و دوستانشان نیز می‌برند .