زاینده رود، این رود زندگی، میهمان همیشگی شهر تاریخی پیر بکران بوده است.پیربکران از علما و عرفای نیمه قرن دوم هجری بوده ونامش محمد است که به خاطر مقام عرفانی اش او را پیر بکران گفته اند.در شهر این عارف بزرگ راهی سالهاست که رهگذران را با اطمینان خاطر بدان سوی رود روانه میکند، این راه کهن یادگاریست از عصر ایلخانیان آنگاه که سلطان الجایتیو به منشی خود محمود اشترکانی دستور داد تا راهی بر دو سوی زاینده رود فراز دارد. محمود اشتر کانی دستور شاه را اجرا کرد که به سبب آن پلی بر روی زاینده رود بنا نمود که به پاسداشت این کار نیکش در جهت هموار کردن راه ، مردمان پل را بابامحمود نام نهادند.پایه های پل از سنگهای چیده شده بر روی هم با ملات ساروج در میان سنگها ساخته شده و ساروج است که پیوند میان سنگها را ناگسستنی میکند اما موج شکنها هم همچون دایه ای مهربان پایه ها را در میان میگیرند تا خود به جنگ با آب روند. این موج شکنها که با پوششی از بتن مصلح شده اند در هر دو سوی رود به شکل چند ضلعیند. در میان بدنۀ آجری پل بابا محمود چشمه طاقهای پل رو به زاینده رود دریچه هایی گشوده اند به روی آب تا قدم آب را از15 دروازه اش بر دیدۀ منت نهند. این دریچه ها چشمه طاقهاییند که به شیوۀ جناغی بنا شده اند.کالبد پل بابا محمود آجریست که در لابلای آجرها از گچ استفاده شده و ده چشمه طاق کوچک نیز راه به درون پل باز کرده اند که از فشار وزن وارده به پایه ها میکاهند. در گاه لازم آبهای طغیانی را از خود عبور میدهند و در زیبایی پل نقش بسزایی دارند.اما به دلیل مرمتهای زیادی که روی این پل شده ظاهر پل دگرگون شده وآن سیمای اولیه راندارد. امروزه پایه های پل را با بتون بطور کامل تقویت کرده اند تا این بنای تاریخی همچنان محکم و استوار عبور رهگذران را بر شانه هایش احساس کند. پل بابا محمود با طول 105 متر و پهنای در حدود 5 متر از سطح رود زاینده رود7 متر بلندا دارد. در رقص میان آب و آفتاب بر چشمه طاقها انعکاسی از روزهای دور در خود دارد روزهایی که این راه کاروانها و کاروانیانی را در پناه جانپناههایش بدان سوی رود رسانده است.این پل تاریخی در20کیلومتری اصفهان و 10کیلومتری فلاورجان دردامان دو روستای گورکن و اشتر جان قرار گرفته است.