افتخار مردمان هر سرزمین به شاعرانشان امری طبیعی است اما اینکه شاعری مایه مباهات در دیگر کشورها شود جالب است. یکی از شاعرانی که در ممالک غیر فارسی زبان تحسین فراوانی یافته حکیم ابوالقاسم فردوسی است.بعضی در توصیف او دهان به ستایش محض گشودند پرنسس بن پسکو بانوی شاعر رومانیایی می نویسد آن گاه که فردوسی چشم به جهان نگشوده بود جهان تا آن زمان توانایی پرورش چنین شاعری را نداشت. او را فردوسی نامیدند زیراکه فردوس برین جایگاهش بود. امروز در آسیا همه اشعار او را می خوانند و به روان پاکش درود می فرستند و یا هرمن اته خاورشناسی آلمانی گفته است فردوسی یک از نمایندگان بزرگ هنر داستان نویسی و یا استاد اول آن نوع شعر است. فردوسی از لحاظ نمودار ساختن حقایق روحی و تعمق در احوال نفسانی بی نظیر بوده است. بعضی او را متعلق به جوامع بشری دانسته اند. یوگنی ادواردویچ برتلس خاورشناس روس گفته است فردوسی را باید به عنوان یک مروارید نایاب به گنجینه ادبیات جهان اضافه کرد و برخی نیز با رویکردهای نسبتا افراطی و نژادگرایانه سعی در نزدیک کردن خود با فردوسی را داشته اند.ارنست رنان منتقد و مورخ فرانسوی در جایی گفته است فردوسی عرب نبود از خود ما بود. زبان فردوسی آنچنان با طبیعت هماهنگ است اشعارش با هر زبانی ترجمه شود باز هم لطافت و جاذبه خود را همراه دارد .