این آواز خوش ساربانان است که اشتران را می‌خوانند. کویر و ساربان و اشتران با این آوا آشنا هستند. صدایی که در گفتار مردمان کویر و ساربانان دشت‌های بی‌کرانه‌ی خراسان، خجو معنا می‌دهد. موقعی که ساربان می‌خواهد شتران را یک جا جمع کند که دیگر این‌طرف و آن‌طرف ندوند، یک موسیقی برای آن‌ها می‌خواند. ما به آن خجو می‌گوییم. ساربان خجو می‌کند، خجو هم از این قرار است..... است. آوای دلنشین مقام اشتر خجو، که در موسیقی جنوب خراسان همچون ترنم باران است، بر دشت‌های سوخته‌ی کویر خراسان نه تنها گذر مسافران را بر این گستره‌ی پر از خار و خاشاک دلپذیر می‌کند، بلکه اشتران نیز زمانی که چنین آوازی را بشنوند، به طرب و شادی درمی‌آیند؛ زیرا طبع اشتران با موسیقی و نوای نی بسیار هماهنگ