مجسمه‌سازی، تندیسگری یا پیکرتراشی هنر همگذاری یا ریخت دادن به اشیا است و ممکن است در هر اندازه یا با هر سازمایه‌ای (مصالحی) انجام گیرد.به فرآورده‌های این هنر تندیس، پیکره یا مجسمه گفته می‌شود. هر پیکر سه بعدی که به منظور دارا بودن یک بیان هنری آفریده شده را می‌توان تندیس نامید.البته باید توجه داشت که هر شکل دادنی را مجسمه سازی نمی‌گویند بلکه باید در ورای آن یک فکر، خلاقیت یا یک نوآوری وجود داشته باشد.یونانیان مجسمه‌های سنگی و برنزی بیشماری نیز از قهرمانان خود در میدانها و معابر عمومی می‌ گذاشتند. مصریان عقیده داشتند که روح هر انسانی پس از مرگ به این جهان بر می ‌گردد و برای اینکه آن روح سرگردان نشود، مجسمه‌هایی از سنگ یا برنز یا چوب یا گچ می ‌ساختند و در مکان های امنی قرار می دادند. و چون آن مجسمه‌ها کاملاً شبیه اشخاصی که مرده بودند ساخته می‌ شد به عقیده آنان روح به آسانی می‌ توانست در آنها جای گیرد. ایرانیان برای خدایان خود معبد و مجسمه‌ای نمی‌ ساختند و برای انجام آیین‌های مذهبی خودشان روی بلندی ها می‌ رفتند و خداوند خود را به این طریق پرستش می‌ کردند.ایرانیان که در تمام رشته‌های هنری تزئینی مانند نقاشی، سنگتراشی، منبت‌کاری و غیره مهارت فوق العاده بخرج داده‌اند در فن مجسمه سازی علاقه زیاد از خود نشان نداده‌اند و این عدم علاقه به ایجاد مجسمه، در تمام ادوار تاریخی پیش از اسلام و در دوران اسلامی همچنان ادامه داشته‌است.