انقلاب اسلامی ایران در بهمن 57 به اوج خود رسید و کُردها را نیز به سیل خروشان خود متصل کرد. اتحاد مردم، استبداد پهلوی را شکست. سلاح ارتش از مردم برگشت و میرفت که امنیت بر کشور حاکم شود که جرقه ای آرامش را در غرب کشور برهم زد. در 23 بهمن 57 یعنی فردای پیروزی انقلاب پادگان ارتش در مهاباد تصرف شد و انبوهی از سلاح به دست گروهی افتاد که در بهبوهه انقلاب نیز شعار متفاوت با شعار مردم سر می دادند فرصتی فراهم شد تا گروه های متعددی با هدف تجزیه ایران و حمایت کشورهای بیگانه اعلام موجودیت کنند. 2 جریان عمده در آن روز تحولات کردستان نقش آفرین بودند دمکرات و کومله. عبدالرمان قاسملو رهبری حزب دمکرات را بر عهده داشت. وی تا 3 ماه قبل از آن در عراق زندگی می کرد و در استخدام اداره اقتصادی حزب بعث بود او در آستانه سقوط شاه به ایران بازگشته بود تا فعالیت های حزب را از سر گیرد در همان روزها گروهی دیگر با سر دادن شعارهایی در راستای استقلال کردستان موجودیت خود را اعلام کردند. کومله تشکیلات مخفی خود را علنی کرده بود و همچون گروهک دمکرات درصدد نقش آفرینی در کردستان برآمد. این حوادث شوک بزرگی برای انقلاب بود مذاکرات متعددی از طرف دولت موقت با آنها انجام شد با شروع مذاکرات امیدها زنده شد که آرامش در شهرهای کردنشین حاکم شود و مردم حیات اجتماعی خود را باز یابند. نمایندگان امام امتیازات زیادی به آنها دادند اما آنها نیت دیگری داشتند. تجزیه