یکی از خوشبوترین انواع گل سرخ که به آن گل سرخ عطری، گل محمدی و گل سوری هم می‏گویند. با اینکه اسمش گل سرخ است ولی با گونه‏های مختلف و به رنگهای گوناگون: سفید، زرد، صورتی تا سرخ آتشین دیده می‏شود، ولی هر قدر گلش سرخ‏تر باشد، تانن آن بیشتر بوده و خواص دارویی آن بیشتر می باشد .چیدن غنچه‏های گل محمدی بایستی موقعی باشد که غنچه رسیده و در شرف باز شدن است. پس از چیدن، گلبرگها را سوا میکنند و در سایه خشک کرده و بعد آن را در شیشه سر بسته نگاهداری می نمایند . گلبرگهای خشک شده گل محمدی، التیام دهنده زخم است. گل سرخ تب را پایین می‏آورد. پاشیدن گلبرگهای خشک آن روی زخم، آن را ضد عفونی کرده و التیام می‏دهد. ضماد آن را جهت درمان زگیل و لکه‏های جلدی و روییدن گوشت تازه و تحلیل ورمها توصیه کرده‏اند. طبق مدارک موجود که از منابع اروپایی در دست است، نخستین ملتی که مبتکر گرفتن گلاب بوده و اصولا قرع و انبیق را اختراع کرد و عمل تقطیر مایعات و اسانس کشی را معمول داشت، ملت ایران است. گفته می شود بعد از حمله اسکندر مقدونی این گیاه از ایران به مقدونیه و بلغارستان رفته و در آنجا کشت گردیده است. حکمای قدیم یونان از صنعت گلابکشی و تقطیر مایعات اطلاعی نداشتند و تنها از عصاره مایع گلبرگهای گل سرخ و جوشانده آن در روغن استفاده می‏نموند و چون سهم اعظم علوم شیمیایی امروز وابسته به تقطیر است، به همین جهت ایرانیان سهم بزرگی در راه پیشرفت این علم دارند . امروزه برآورد می گردد که در دنیا از 250 گونه مختلف گل سرخ، بیش از 3000 رقم (کولتیوار) وجود دارد. از این تعداد تنها 30 گونه معطر هستند و 3 گونه آن از نظر اقتصادی امکان گلاب گیری دارند که مهمترین آن گونه گل محمدی است. منشاء گل محمدی ایران است و استانهای اصفهان (کاشان)، کرمان، کرمانشاه، فارس و آذربایجان شرقی از تولیدکنندگان اصلی گل محمدی در کشور می باشند . منطقه ای به نام گره بان که گلاب گیری بصورت صنعتی در آن تهیه می شود یکی از قطب های صنعتی استان کرمانشاه می باشد .