شکل بردن عروس به خانه داماد با آنچه که امروزه می گذرد کاملاً متفاوت بود به این ترتیب که داماد برای بردن عروس به خانه آنها نمی آمد در روز عروسی و بعد از صرف ناهار عروس را لباس پوشانده و چادر و کله پوش برسرش می گذاشتند پدر و مادر عروس او را سوار اسب می نمودند برادر عروس و اگر برادر نداشت یکی محارم (عمو یا دائی) افسار اسب را در دست می گرفت که به آن جلو دار می گفتند یک نفر هم (برادر، عمو، دایی) به عنوان همراه در کنار اسب عروس حرکت می کرد و بقیه فامیل پشت سر او حرکت می کردند و با هلهله و شادی به طرف خانه داماد می رفتند در نیمه راه به یک منطقه وسیع یا دشت سرسبز که می رسیدند (طبق قرار قبلی) داماد و چند تن از دوستانش سوار بر اسب از راه می رسیدند و داماد جلوی عروس خانم مانور می داد و یک مشت نقل و نبات بر سر عروس می ریخت و یا (شیش) زدند. شیش زنی: یعنی داماد وقتی نزدیک عروس می رسید اناری به سوی او پرتاپ می کرد و عروس اگر خیلی زرنگ بود انار را روی هوا می گرفت و با خود به خانه داماد می برد و با هم میل می کردند. بعد از شیش زنی داماد و دوستانش کورس می بستند. و چهار نعل از آنجا دور می شدند و تا نزدیکی خانه داماد می رفتند و دوباره برمی گشتند و جلوی عروس مانور می دادند تا کاروان عروسی به منزل داماد برسد. عروس و همراهانش به عمد آهسته آهسته حرکت می کردند تا داماد دفعات بیشتری این راه را طی کند اصطلاحاً به حجله نرسیده گربه را می گشتند بعضی از دامادها زیاد خودشان را خسته نمی کردند بلکه به امامزاده ای می رفتند و برای شروع زندگی جدید شان دعا می کردند در این صورت داماد بعد از رسیدن کاروان عروس به خانه می آمد.