این عالم ربانی از عالمان جامع معقول و منقول و ذوفنون از نوادر روزگار و از متوسلان واصل، و از مستنیران انوار ولایت، و از عابدان و زاهدان و پرهیزكاران بی‌نظیر، و بالغ در سعادت، و نمونه كامل یك تربیت یافته در مكتب قرآنی در علم و عمل می‌باشد. مرحوم سید در سال 1294 هـ ق. در قزوین دیده به جهان گشود. مادر وی بانویی صالحه و دختر یكی از علمای قزوین بود. و پدر او حجت الاسلام و المسلمین سید علی زرآبادی قزوینی (م: 1318 ق) از عالمان وارسته و فاضل و اهل معانی و حقایق بی شمار بود. تبار و نسب سید، به شهید اهل البیت زید بن علی بن الحسین ـ علیه السلام ـ می‌رسد؛ بدین گونه سید موسی زرآبادی از سادات حسینی است، چنان كه نقش مهر ایشان «موسی الحسینی» بوده است. اجداد ایشان همگی از علما و مروّجین دین مبین بوده‌اند كه به بعضی از آنان اشاره می‌شود: میرفاضل حسینی زرآبادی (م: 1195 ق)-حاج میر بابا، فرزند میر فاضل حسینی (م: 1212 ق)-سید میر بزرگ، فرزند میر بابا (م: 1230 ق)-سید مهدی، فرزند میر بزرگ (م: 1270 ق)-سید علی، فرزند سید مهدی (م: 1318 ق). سید موسی زرآبادی، مقدمات و سطوح عالیه را در قزوین و تهران آموخت. از جمله استادان وی در فقه و اصول ـ در قزوین ـ فقیه محقق، حضرت آیه الله حاج ملا علی اكبر ایزدی سیادهنی تاكستانی (م: 1340 ق) است، كه سید تقریرات ایشان را نوشته است. وی از شاگردان فیلسوف و حكیم عالیقدر، مرحوم میرزا ابوالحسن جلوه است، و از اركان انتقال فلسفه به طبقات متأخّر به شمار می‌رود. ایشان شاگردان بسیاری تربیت نموده كه از جمله آنها فیلسوف فاضل «سید موسی زرآبادی» است. ایشان درباره عمل (تهذیب نفس و تقوا) نیز تأكید بسیار داشته است. و این تقیّد به دستورات شرع و موازین آن، تأثیر فراوانی در ساختن متألهانی بزرگ، و متعقّلانی سترگ، هم چون: شیخ مجتبی قزوینی خراسانی (م: 1386 ق) و شیخ علی اكبر الهیان تنكابنی (م: 1380 ق) و امثال این بزرگان داشته است. و هر كس از این دو عالم مذكور شناختی داشته باشد، مطالب ما را به خوبی در می‌یابد.این حكیم عالیقدر كه تدریس شفای ابوعلی سینا در تهران بدو منتهی گشت، پس از حدود 85 سال عمر با بركت، در سال 1336 ق دیده از دنیای فانی بربست و به سرای باقی شتافت.