(آیینه معرفت) شیخ عبدالحسین فقیهی رشتی در سال 1321 ق. در بیت فضیلت و مرجعیت، در نجف اشرف دیده به جهان گشود. پدر و نیاكان او همگی از عالمان سرشناس و ولایت‌مدار بودند، شیخ عبدالحسین فقیهی رشتی، تحصیلات ابتدایی و فراگیری قرآن را در شهر نجف پشت سر نهاد و دروس مقدماتی و سطوح عالی حوزه را نزد استادان برجسته آن حوزه به اتمام رسانید. البته طی این مراحل توأم بود با تربیت دینی و اخلاقی و تهذیب نفس؛ آن بزرگوار برای نیل به كمالات علمی‌‌و معنوی، از دروس استادان بزرگی چون حضرات آیات: شیخ محمدحسین اصفهانی، معروف به «كمپانی» شیخ محمدعلی ایروانی، آیت الله شیخ محمدعلی جمالی خراسانی، مؤلف تقریرات الاصول و پدر بزرگوارش بهره‌ها گرفت و نیز تفسیر را از علامه محمدجواد بلاغی و اخلاق و عرفان را از شیخ مرتضی طالقانی آموخت و از استادان مذكور، اجازات اجتهاد دریافت داشت. ایشان علاوه بر تحصیل و فراگیری علم و معرفت، به دلیل داشتن حافظه قوی، استعداد سرشار و بیانی رسا و شیرین توانست سطوح مختلف را تدریس و در حوزه‌های علمیه نجف و قم شاگردان برجسته فراوانی را تربیت كند كه هر كدام، از مشعلداران هدایت جامعه گردیدند؛ به ویژه او تسلط عجیبی به اصول فقه و كتاب كفایه داشت. الف) برخی از شاگردان وی در نجف اشرف عبارتند از حضرات آیات: عالم ربانی، سید عبدالكریم كشمیری؛. محقق نامور، حاج سید عبدالعزیز طباطبایی یزدی؛حاج سید حسین طباطبایی بحرالعلوم؛ شهید محراب، حاج میرزا محمدعلی قاضی طباطبایی و... آیت الله فقیهی رشتی برای زیارت امام رضا علیه‌السلام و نیز دیدن اقوام و صله ارحام به ایران مهاجرت نمود و بعد از چند ماه توقف به سال 1351 ق. وارد حوزه علمیه قم شد و خود او نیز با آن كه فضلای بی‌شماری از محضرش استاده می‌‌كردند، از درس آیت الله حائری یزدی بهره می‌‌برد. آیت الله فقیهی رشتی با فقیه ژرف‌اندیش، آیت الله بروجردی سابقه آشنایی و رفاقت داشت و به خوبی واقف بود كه وجود معظم‌له می‌‌تواند توان علمی ‌‌فراوانی به حوزه قم ببخشد. بدین جهت، پس از ورود آن آیت حق به قم، ایشان نیز مانند بسیاری از بزرگان - همانند امام راحل - برای تجلیل از مقام علمی ‌‌زعیم عالی قدر حوزه آیت الله بروجردی، در درس وی حضور می‌‌یافت. آیت الله فقیهی از رجال خوش فكر و خوش‌محضر بد و حافظه‌ای بسیار قوی و برخوردی گرم و صمیمی ‌‌داشت. بسیار متواضع بود. با آن كه مردی عمیق در فقه و اصول بود، ولی در تاریخ ادیان و ادبیات غربی و فارسی، خصوصاً اشعار حماسه سرایان قبل و بعد از اسلام، ید طولانی داشت. در احتجاجات كمتر كسی را یارای مقابله با او بود، عاشق اهل بیت علیه‌السلام بود و همواره با تجلیل فراوان از آنان یاد می‌‌كرد اخلاق كریمانه داشت و برای سادات احترام ویژه‌ای قائل بودند... آیت الله فقیهی رشتی در جلسات درس آیت الله حائری یزدی با حضرت امام راحل آشنا شد و بعدها این آشنایی تبدیل به ارتباط عمیق دوستانه گردید. این علاقه زایدالوصف دوسویه كه تا آخر عمر شریف آن دو ادامه داشت، به گونه‌ای بود كه حضرت امام در قم به منزل آیت الله فقیهی می‌‌رفت و از نزدیك به تفقد می‌‌پرداخت. ایشان تألیفات و تقریرات فراوانی به جای گذاشته كه هیچ كدام به طبع نرسیده است؛ از آن میان می‌‌توان اشاره داشت به: حاشیه بر كفایةالاصول، حاشیه بر رسائل، حاشیه بر مكاسب. آیت الله حاج شیخ عبدالحسین فقیهی رشتی بعد از عمری تلاش و خدمت، سرانجام در 91 سالگی، (27 آبان سال 1368 ش) دار فانی را وداع گفت و در جوار رحمت ایزدی آرامش یافت. پیكر پاك این عالم ربانی از حجره‌های صحن بزرگ حضرت معصومه(س) به خاك سپرده شد.