تبریز یکی از شهرهای بزرگ ایران و مرکز استان آذربایجان شرقی است. این شهر بزرگترین شهر منطقه ی شمالغرب کشور و مناطق آذربایجانی نشین است. تبریز در سال ۱۵۰۰ و در زمان پایتختی سلسلهٔ صفویان به عنوان چهارمین شهر بزرگ جهان محسوب میشده و همتراز با استانبول -پایتخت امپراتوری عثمانی- بوده است. این شهر همچنین در دورهٔ قاجاریان به عنوان بزرگترین، مهمترین و متجددترین شهر ایران به شمار میرفته است. نام تبریز در اسناد تاریخی تحت نامهای مختلفی نظیر «تَورِز»، «تَورِژ» و «تِبریز» به ثبت رسیدهاست. نام تبریز به عنوان شهر اولین ها، شهر بدون گدا، شهر زیرگذرها و روگذرها، امن ترین شهر ایران، سالم ترین شهر ایران، مهد سرمایه گذاری ایران، دومین شهر مسافرپذیر ایران، دومین شهر صنعتی ایران، دومین شهر دانشگاهی ایران، دومین شهر بلندمرتبه ساز ایران، دومین شهر در جذب گردشگر سلامت در ایران، قطب خودروسازی ایران، قطب قطعه سازی ایران، قطب تولید موتور دیزل خاورمیانه و یکی از مهمترین شهرهای مهاجرپذیر ایران مطرح است. قدیمی ترین نقشه تبریز مربوط به سال ۹۴۰ هجری قمری است که در موزهای در ترکیه نگهداری میشود. جمعیت تبریز بر اساس آمار سال ۱۳۹۰ خورشیدی بالغ بر یک میلیون و ۷۰۰هزار نفر بود. این شهر همچنین در سال ۱۵۰۰ میلادی با دارا بودن ۲۵۰ هزار نفر جمعیت، چهارمین شهر بزرگ جهان محسوب میشد. این شهر در طول تاریخ بارها ویران و تجدیدبنا شده و بنای فعلی آن به دوران اشکانی و ساسانی برمیگردد. تبریز در طی حکومت چهارصدسالهٔ خاندان "روادی" و اسکان قبیله عرب "اَزد" به شکوفایی رسید. اوج شکوفایی تبریز در زمان ایلخانان بود که در آن زمان، این شهر پایتخت قلمرویی پهناور از نیل تا آسیای مرکزی بود. تمام بناهای تاریخی و دیدنی موجود در تبریز در آخرین شب سال ۱۱۹۳ هجری و در آغاز دوره حکومت قاجاریه بر اثر زمین لرزه ای هولناک تخریب شدند و این شهر به تلی از خاک تبدیل شد. تبریز بارها در طول تاریخ بر اثر زمین لرزه آسیب جدی دیده یا در پی حمله های سلجوقیان، مغولان،عثمانیها، اشغال تبریز توسط روسها (به سال ۱۸۲۷-۱۸۲۸) دچار خرابی های شدیدی شده است. هم اکنون تنها دو محل باستانی ارگ تبریز و مسجد کبود از تبریز قدیم برجای مانده است. به همین دلیل این شهر نسبت به سایر شهرهای بزرگ ایران همچون اصفهان، شیراز و حتی مشهد آثار باستانی کمتری دارد. این شهر پایتخت سیاسی حکومتهای اتابکان، ایلخانان، چوپانیان، جلایریان، قراقویونلو، آق قویونلو و نخستین پایتخت حکومت صفویان بوده است. از داخل تبریز دو رودخانه عبور میکند؛ اولی تلخه رود که رودخانهای دایمی است و از ناحیه ی شمال غربی این شهر میگذرد و دومی مهرانرود که از مرکز تبریز عبور میکند و فصلی است. تبریز در جنبش مشروطه نقش مهمی برعهده داشت. پس از سرکوب مشروطه توسط محمدعلیشاه قاجار تمام حرکتهای مشروطه خواهانه در تهران خاموش شدند؛ اما در تبریز و تنها در چند محله ی آن، هنوز کسانی چون ستارخان (سردار ملی)، باقرخان (سالار ملی) و شیخ الاسلام بودند که از این دستاورد پاسداری کنند. تبریز با توجه به آثار تاریخی و جاذبه های گردشگری، دومین شهر مسافرپذیر ایران پس از مشهد محسوب میشود. اکثریت مردم تبریز مسلمان و پیرو مذهب شیعه دوازده امامی هستند. اقلیتهایی از مسیحیان، ارامنه، آشوریان، زرتشتیان و کلیمیان نیز در این شهر سکونت دارند. تبریز پس از تهران رتبه دوم برج سازی را در بین شهرهای کشور به خود اختصاص داده است. این شهر به دلیل صنعتی بودن، یکی از مهمترین شهرهای مهاجرپذیر کشور محسوب میشود. همچنین نام تبریز به عنوان "امن ترین شهر ایران" مطرح است.