بقعه امامزاده اسماعیل ( ع ) ، پسر امام جعفر صادق ( ع ) ، در خیابان انصاری شهر قزوین قرار دارد . بنای بقعه در دو طبقه شامل فضای اصلی حرم ، چهار ایوان متصل در طرفین آن و فضاهای جنبی ایوان ها است . بر فراز حرم ، گنبدی قرار دارد كه روی آن كاشیكاری و زیر آن كاربندی و گچبری است . مدفن اصلی امامزاده در سرداب بقعه ، در زیر حرم قرار گرفته است . ایوان های شرقی و غربی به لحاظ شكل شبیه به هم هستند . ایوان های شمالی و جنوبی نیز طرحی یكسان و دو زاویه در طرفین دارند كه در ایوان شمالی این زاویه ها پوشش شده و دو ستون پوشش ، آن را تحمل می كنند . یکی از پدیده‏هایی که از جنبه‏های تاریخی، هنری، مذهبی و اجتماعی در معماری اسلامی نقش داشته و امروزه پس از مساجد بیشترین تعداد را دارند، آرامگاه‏ها و بقاع متبرکه است؛ پدیده‏ای که در فرهنگ ایرانی سابقه‏ای طولانی دارد و کمتر شهر ایرانی است که سهمی از چنین بناهایی نداشته باشد. معمولا در هر دوره ساخت مقابر، ارتباط مستقیم با متوفا داشته است. افرادی عادی از مقابر ساده و افراد نامدار از مقابر ویژه‏تری برخوردار بوده‏اند.از سده‏ی اول تا سوم هجری هیچ آرامگاهی در ایران را که بتوان تاریخ معینی به آن نسبت داد، باقی نمانده است. شاید بتوان تدفین هارون الرشید در خراسان را آغازگر سنت آرامگاه‏سازی دانست که خود زیربنای تکوین بزرگ‏ترین بنای آرامگاهی ویژه‏ی شیعیان در مشهد بود. پس از شهادت امام رضا (ع)، ایشان در همان مکانی که هارون الرشید مدفون شده بود، به خاک سپرده شدند.