شیخ على‏اكبر الهیان، فرزند محمدتقى، حدود سال 1305 قمرى در قزوین متولد گردید. شیخ على‏اكبر الهیان دروس مقدمات ادبیات عرب و فارسى را قزوین در نزد پدر بزرگوار و دانشمندش آموخت و در محضر درس دیگر اساتید آن حوزه حضور یافت. وى در سال 1323 قمرى درست یك سال پس از رحلت پدر عازم تهران شد. او كه مقدمات را در قزوین به خوبى به پایان برده بود در تهران نزد اساتید آن شهر سطوح عالى را فرا گرفت و سپس براى ادامه تحصیل به نجف اشرف عزیمت نمود. در ابتداى ورودش به معدن علم و فضیلت مدت كوتاهى را در محضر پربار مرحوم آخوند خراسانى صاحب «كفایةالاصول» زانوى شاگردى بر زمین زد و از فضل و دانش ایشان بهره جست. در همان زمان و پس از آن با حضور در حلقه درس آیةاللّه‏العظمى سیدمحمد كاظم طباطبایى یزدى و دیگر بزرگان آن عصر، شایستگى علمى‏اش را به ثبوت رسانید و به درجه اجتهاد نایل گردید. شیخ على‏اكبر پس از بهره‏گیرى از حوزه نجف اشرف و علماى آن سامان و درك مقام اجتهاد در حدود سال 1335 قمرى به قزوین مراجعت نمود و در آنجا به تدریس و تربیت طلاب علوم دینى پرداخت. زندگى خصوصى او سرشار از عشق و بینوایى بود. بینوایى‏اش تجملى پركشش بود. این بینوایى تحمیلى نبود، خود خواسته بود، هرچه داشت در انبان مى‏كرد و به نیازمندان مى‏داد، در حالى كه چیزى در خانه نداشت مانند همه پیرمردان و به شیوه اندیشمندان و فرهیختگان كم مى‏خفت، خوابى كوتاه و عمیق. شبگیر از بستر خواب بیرون مى‏جهید چون تیرى از چله رها، و چون شهابى سوزان و چون اخگرى فروزان. به ایوانى مى‏رفت از پشت طارمى‏ها سربلند مى‏كرد و رو به آسمان زمزمه مى‏كرد: و همیشه در حالت سفر بود، گاه به مشهد مقدس مشرف مى‏گشت و گاه در حجره‏اى در مدرسه نواب اقامت مى‏گزید و به زیارت و عبادت مشغول مى‏شد و همواره در شهرهاى قزوین، رامسر، رشت، طالقان، تهران، آستانه و مشهد در تردد بود. وى هر جا مى‏رفت به تدریس و تربیت و تهذیب طلاب علوم دینى مى‏پرداخت. در طول دوران زندگى هرگز دلبستگى به دنیا پیدا نكرد و هیچگاه خانه‏اى تهیه ننمود. با زندگى بسیار ساده و بى‏آلایش عمر را سپرى مى‏ساخت. چون قرآن و نمازش تمام مى‏شد، نیازش آغاز مى‏شد،در بیشتر اوقات روزه مى‏گرفت،در مسافرتهایش بردبار و ملایم بود. كم حرف مى‏زد و حتى كمتر از آن موعظه مى‏كردگفتارش شیرین و سخن و كلامش دلچسب بود، در كلبه دهقانان و گالشان در طالقان و جواهر ده چنان بود كه در خانه اعیان. مى‏توانست عالى‏ترین مضامین عرفانى و قرآنى را با ساده‏ترین اصطلاحات عوامانه بیان كند، چون به همه زبانها حرف مى‏زد و در همه جانها نفوذ مى‏كرد. طالقانى او را اهل طالقان مى‏دانست، لاهیجانى اهل لاهیجان، و قزوینى اهل قزوین. و براى توده مردم یكسان بود. در هیچ چیز عجله نمى‏كرد جز در كار خیر. همیشه در مبارزه با ظلم و ستم در دو میدان جهاد نفسانى و جهاد بیرونى پیش‏قدم بودند. از همین بابت یكبار مرحوم آقاى الهیان سخنى درباره نواب صفوى (شهید 1334ش) گفت كه استاد محمدرضا حكیمى چنین نقل مى‏كند: «شیخ على‏اكبر الهیان از علماى بزرگ بود، اهل علوم باطنى و مشاهدات و كرامات، با عمرى در حدود 70 سال و داراى پیكرى نحیف و تحلیل رفته از عبادات و ریاضات یكبار از او شنیدم كه مى‏گفت: اگر من نواب را حضورا دیده بودم، چه بسا جزو افراد و دسته او مى‏شدم». مرحوم الهیان همان طور كه گذشت همیشه در سفر بود و در سال اخیر بیشتر اوقات را در طالقان مى‏گذرانید تا در اوایل زمستان 1339 خورشیدى بیمار شد و بیمارى ایشان شدت یافت و در بیمارستان دكتر هشترودى تهران بسترى گردید و در روز سه‏شنبه سیزدهم بهمن ماه 1339 خورشیدى سال 1380 قمرى به‏ درود حیات گفت پیکرش به قم حمل شد و مرحوم آیةاللّه‏العظمى بروجردى(ره) بر ایشان نماز گذارد (و گویا این آخرین نماز میّت ایشان بود كه بجا آورد) و در قبرستان «وادى‏السلام خاكفرج» به خاك سپرده شد.