واژه توشمال در قوم بختیاری از دو کلمه تش و مال گرفته شده است که در ایام قدیم شخصی که مال شاخصی داشته تش و چالش(چاله ای که درون آن آتش روشن بوده) همیشه روبراه بوده و بقیه طوایف همیشه دور این چاله وآتش بودند و به عنوان مامن و محفلی که همیشه روشنگر طایفه بوده جمع می شدند و صاحب چاله که بزرگ طایفه بود را تش ومال یا توشمال می گفتند. ویک معنی دیگر که واژه توشمال داشت توشه مال بود یعنی جایی که بقیه طایفه شخصی را به عنوان توشه و امانتدار قبول داشتند و کل اموالشان را به عنوان امانت به او می سپردند واو را به عنوان بزرگ طایفه قبول داشتند و به اصطلاح توشمال خطاب می کردند. ودر سالهای اخیر هم که واژه توشمال به نوازندگان سازهای محلی اختصاص یافته است.