سمیرم از دیر باز مهد بسیاری از فرهنگ ها و هنر بوده است. این شهر در سمیرم از نظر لغوی به كسرسین و ضم راء می باشد و از لحاظ وجه تسمیه آنچه از كتب تاریخی استنباط می شود بانی این ناحیه سام ابن ارم بوده كه بدین لحاظ در اثر كثرت استعمال سمیرم گردیده است. سمیرم از دوجزء تشكیل شده یكی سمی یا ثمی به معنی سرد و دیگری ران یا رام به معنی حمل و همچنین نتیجه گرفته می شود كه سمیرم یا سمیران به معنی جا و مكان و سر زمین سرد می باشد. از نظر قدمت تاریخی وجود غارها و شكافها، چشمه ها و كشتزارهای وسیع و حاصلخیز سكونت بشر رادرآن به درازای تاریخ می رساند همچنین نامهای قدیمی موجود در منطقه كه بیشتر آنها از لغات فرس قدیم فارسی دری است، نشئه امر فوق می باشد. مانند كوه بهرز به معنای هاله روی شعله آتش كه وهی است درشمال شهر سمیرم توجه به سایر شواهد امكان وجود شهر در زمان ساسانیان زیاد است بطوریكه از سنگ لوحه های قبور قبرستان و سایر اماكن مقدسه مانند مقبره سلطان ابراهیم كه به قولی برادر امام رضا (ع) می باشد و محل آن به نام محله شهیدان معروف است برمیاید. سمیرم دردوران بعد از اسلام به صورت قریه ای موجود بوده است دردوره دیلبان بررونق و آبادانی سمیرم افزوده شد و ركن الدوله دیلمی دارای دژی درآنجا بوده است. دردوره سلجوقیان نیز سمیرم شهرت داشته، چنان كه كمالالدین علی سمیرمی از وزرای شاه سلطان محمود سلجوقی پسر شاه سلطان محمد پسرشاه سلطان ملكشاه سلجوقی از این مكان بوده است. از وزیر مذكور حمام و آسیابی در سیمرم بجا مانده كه بنام خود او مشهور است. از دوره اتابك انفارس در سمیرم یك شبستان بسیار بزرگ ومدرسه طلاب علوم دینی باقیمانده كه آن محل بنام محله اتابكی معروف می باشد .درزمان پادشاهان صفوی به تیمولداری درسمیرم خاتمه داده شد و املاك مردم منطقه به آنها واگذار گردید. نقل است كه شاه عباس ثانی در سال 1064 هجری بعلت گمی هوا در سمیرم فرودآمده است همچنین قلعه ایست در سمیرم بنام قلعه كه نقل است درزمان صفویه ساخته شده در پشت این سنگر محكم فندقی آبی ایجاد كرده بودند كه پایه های خندق هوز موجود است. اما درزمان حكومت زندیه چنانكخه دركتاب تاریخ زندیه آمده است سمیرم در مشرق پا كوه دنا واقع شده و جزء منطقه ییلاقی ایل قشقایی است. در جنوب غربی شهر قمشه قراردارد این آبادی بین ایزدخواست و فلارد واقع گردیده است، رونق و آبادانی سمیرم از زمان زندیه شروع شده ودردوره قاجاریه بنا بر نوشته های فارسنامه ناصری كه به دستور ناصر الدین شاه نوشته شده سمیرم مركز قصبه سمیرم بوده است. تاقبل از دوره پهلوی منطقه سمیرم بدست خوانین قشقایی اداره می شد دراین دوره بود كه با تشكیل حكومت مركزی، فرمانروایی از خوانین سلب و از سال 1308 شمسی قوای ساخلو برای حفظ انتظامات محل از طرف دولت موقت در سمیرم مستقر گردید و درسال 1314شمسی اولین بخشدار سمیرم از طرف وزارت كشور منصوب شد. درسال 1322 از زمان جنگ جهانی دوم بعلت جنگی كه بین سران ایل قشقایی و بویر احمدی ازیكطرف و دولت موقت از طرف دیگر اتفاق افتاد و از آن بنام جنگ سمیرم یاد می كنند اموال اهالی سمیرم از طرف افراد ایل فوق به غارت برده شد و مساكن آنان خراب گردید و خرمن های غلات آتش زده شد و متاسفانه اثرات این جنگ شوم تاكنون در وضع اجتماعی، اقتصادی و در اذهان مردم اثر گذاشته است. بالاخره پس از پایان جنگ جهانی دوم امنیت به منطقه باز گردانده شد و درسال 1325 سمیرم ازاستان فارس منتزع و تابع استان اصفهان گردید و درنهایت درسال 1342 به شهرستان تبدیل و از همان سال فرمانداری درمحل تاسیس شد وفعلا هم به صورت فرمانداری تابع استان اصفهان می باشد. شهر سمیرم با ارتفاع 2500 متراز سطح دریا به بام ایران معروف است جمعیت آن ( شهر) بالغ بر /000/30 نفر و وسعت شهر 110 هكتار می باشد و در آبان ماه 1329 به شهر تبدیل و شهرداری در آن تاسیس شده است.