
آرامگاه سید غلامرسول در پنج کیلومتری شمال غربی چابهار قرار دارد. شماره ثبت ملی آن ۱۵۵۹/۳ است. قدمت آن به سال ۴۶۵ ه.ق بازمیگردد. این آرامگاه با دیوارههای سفید رنگ به سبک معماری هندی که دروازه ورودی آن در ضلع غربی بنا واقع گردیدهاست. پس از درب ورودی صحن بزرگ حیاط مشاهده میشود امامزاده در ضلع غربی حیاط واقع گردیدهاست. بر پیشانی ورودی بنا تزئینات نقاشی الوان با طرحهای نقوش ستارههای مشبک وجود دارد. ظاهراً نمای دور تا دور داخل ساختمان دارای نقاشی بودهاست و کلمات لا اله الا الله، یا محمد و یا علی و... نقاشی از گل در دیوارها جلب توجه میکند. فرم آن طوری است که نشان میدهد این اثر در روزگار سلجوقی ساخته شده و در دوره صفویه نیز طرحهای نقاشی بر روی دیوارها تعبیه گشتهاست.پیشخوان پیشینهٔ چندانی ندارد، ساقه گنبد استوانهای است و سقف گنبد از درون با گچ سفید شده و بنا کاملاُ یک بنای خاص ایرانی و از معماری سلجوقی الهام گرفتهاست. آرامگاه در میان بنا واقع گردیده و بر روی آن یک صندوقچه و بالای آن یک جعبه چوبین با تزئینات مختلف هندسی قرار دارد.نام اصلی سید غلامرسول شیعه مذهب بوده و در گذشته مورد توجه مسلمانان هندی بوده و این توجه باعث شده که بنا در دورههای بعدی تحت تأثیر معماری هندی قرار گیرد. طبق روایات در سفری به چابهار تصمیم داشته که زن چابهاری اختیار کند. برای تدارک چنین منظوری مشغول میشود. اما در شب عروسی دچار کسالت میگردد به گونهای که در بستر مرگ میافتد و چون مورد توجه مردم بوده و در دم مرگ به آنها وصیت میکند که پس از مرگ سوگواری نکنند و در عوض مدت ۱۰ شبانه روز بر سر قبرش شادی کنند تا روحش شاد شود. این مراسم هر ساله از ۱۵ ذیالقعده به مدت ۱۰ روز بر پا میگردد و در این مراسم عده زیادی از مردم چابهار و مناطق همجوار شرکت میکردند (اکنون دیگر چنین مراسمی برگزار نمیشود).