مجموعه ارتفاعات كوه صفه با بلندترین نقطه ارتفاع 2257 متر در جنوب غربی اصفهان واقع است . این كوه از شمال به جاده كمربندی از غرب به كوههای تخت رستم و دره خان از شرق به شهرك ها و مجتمع های مسكونی و از جنوب به اراضی باز و خط آهن منتهی می شود. در دامنه كوه صفه، چشمه‌ای به نام «چشمه درویش» و دویست متر بالاتر از آن «چشمه گل زرد» قرار دارد. چشمه دوم در نقطه‌ای صعب‌العبور قرار گرفته و رسیدن به آن دشوار است. كوه صفه از محل چشمه درویش كه سنگ كوه از خاك جدا گشته و دامنه كوه محسوب می‌شود در سمت غرب، به فضای سنگی مسطحی (صفه) منتهی می‌گردد كه كوه به همین جهت «صفه» نامیده شده است. قبلاً در این محل چهار طاقیهایی ساخته بودند كه چشمه‌های آب و درختهای چنار چشم‌انداز مصفایی به آن می‌داده است. در آن حوالی سنگاب بزرگی نیز بود كه آب سرد آن از برفابهای قله تأمین می‌شد. بالاتر از این محل، با عبور از چند پیچ و خم، قله كوه نمودار می‌شود. در سمت چپ كوه یك سلسله تپه‌های كوچك و بزرگ به نام هزار دره قرار گرفته كه جاده شیراز از وسط آن می‌گذرد. این تپه‌ها دارای خاك سرخ است كه جهت زینت و رنگ‌آمیزی عمارات به كار می‌رود. بعد از این تپه‌ها به طرف شرق، كوههای كلاه قاضی قرار دارد. در سمت غرب كوه صفه نیز شاه كوه قرار گرفته و پس از آن بلوك لنجان آغاز می‌گردد. در دامنه‌های مرتفع كوه صفه، قلعه‌هایی وجود داشته كه دیواره آنها عموماً‌ از سنگ و بسیار مستحكم بوده، و از آنها برای دفاع استفاده می‌شده است. مهمترین آنها به نام قلعه دیو معروف بوده كه ویرانه‌های آن هنوز باقی است. در مغرب دامنه كوه صفه، عمارت قلعه مانند دیگری وجود داشته كه با خشتهای بزرگ به اضلاع نیم متر ساخته شده و به نام تخت رستم معروف بوده است. زیرا بنابر باورهای مردم، جنگ اسكندر و دارا در آنجا اتفاق افتاده است. اما برخی صاحب‌نظران آن را آتشگاه می‌دانند. عده‌ای هم می‌گویند محله گبرها از دوران بسیار قدیم در آن حوالی قرار داشته و تا زمان صفویه نیز فعال بوده ولی به وسیله آخوند ملامحمد باقر مجلسی رونق خود را از دست داده است. قله كوه صفه از سطح زمین 590 متر ارتفاع دارد